بررسی دوام بتن و ملات خودتراکم حاوی دوده سیلیسی و زئولیت در شرایط شبیه سازی شده ی مغروق در آب خلیج ف

چکیده

سالهاست که دریای خلیج فارس بدلیل شرایط محیطی خاص منطقه همچون رطوبت،دما،مقدار کلراید زیاد و همچنین جغرافیای بسته منطقه به محیط بسیار مخرب و حساس برای دوام سازه های بتنی در معرض تهاجم آب دریا شناخته شده است.بنابراین یافتن طرح های با دوام در این منطقه از دغدغه های اصلی مهندسین می باشد. برای بهبود دوام و افزایش عمر بهره برداری سازه ای این منطقه تحقیقات کثیری در ارتباط با استفاده از افزودنی دوده ی سیلیسی انجام شده است اما نسبت به استفاده از زئولیت طبیعی بصورت طرح مخلوط های سه گانه و همچنین استفاده از طرح مخلوط های چهارجزئی حاوی زئولیت و دوده ی سیلیسی در سازه های این مناطق توجه اندکی شده است.در این پژوهش بمنظور ارزیابی عملکرد مخلوط های سه جزئی و چهارجزئی حاوی زئولیت و دوده ی سیلیسی بر دوام نمونه های سیمانی ملات و بتن خودتراکم در شرایط مهاجم آب دریای خلیج فارس نمونه های با نسبت آب به سیمان ثابت 0/45 و سیمان 380 کیلوگرم بر مترمکعب و مقدار 100 کیلوگرم بر مترمکعب پودر سنگ آهنک بعنوان پرکننده ی غیرفعال حاوی 15% زئولیت و 8% دوده ی سیلیسی بصورت طرح مخلوط های خودتراکم سه جزئی و چهارجزئی پس از عمل آروی در آب آهک اشباع بمدت 7 روز در معرض آب دریای خلیج فارس قرار گرفتند و پس از انجام آزمایش های کارآیی ملات/بتن تازه شامل T50 ، حلقه ی جی ،جریان اسلامپ،قیف وی و زمان جریان و بدست آوردن میزان روان کننده ی بهینه برای رسیدن به محدوده ی اسلامپ مورد نظر آزمایش های دوام و نفوذپذیری انجام گرفت.از نمونه های ملات آزمایش های جذب آب موئینه و تخلخل کل در سن 180 روز و انبساط طولی نمونه های منشوری تا سن 6 ماه و مقاومت فشاری در سنین 90،28 و 180 روز مقدار یون کلراید آزاد در نمونه های 6 ماهه در اعماق 5 تا 35 سانتی متر انجام گرفت.همچنین نمونه های کنترلی خودتراکم و نمونه های معمولی نیز ساخته و در شرایط تهاجم مشابه قرار گرفتند تا عملکرد دوامی آن ها با یکدیگر بررسی و مقایسه گردد.بصورت کلی،نتایج بیانگر این هستند که مخلوط های خودتراکم چهارجزئی زئولیت و دوده ی سیلیسی در مقایسه با مخلوط های سه جزئی از دوام قابل ملاحظه و بهتری در شرایط مغروق در آب دریای خلیج فارس داشتند.